Κάποτε έτρεξα μακριά από τον φόβο και ο φόβος κατάφερε να με ελέγξει.
Μέχρι που έμαθα να τον κρατάω στα χέρια μου σαν νεογέννητο, να τον ακούω καθαρά χωρίς ποτέ να ενδίδω στις απειλές του.
Nα τον τιμάω χωρίς να τον κάνω αντικείμενο λατρείας.
Ο φόβος δεν θα μπορούσε να με σταματήσει πια.
Περπάτησα με όλο μου το κουράγιο ανάμεσα στις καταιγίδες.
Ακόμη έχω φόβο πάνω μου αλλά πια δεν με κατέχει.
Κάποτε ένιωσα μεγάλη ντροπή για το ποιος ήμουν.
Προσκάλεσα την ντροπή να κατοικήσει μέσα στην καρδιά μου.
Και την άφησα εκεί σιγά σιγά να καεί.
Μου είπε: Απλώς προσπαθώ να σε προστατέψω από την ίδια σου την εαυλωτότητα.
Ευχαρίστησα θερμά την ντροπή και ακολούθησα τη ζωή χωρίς ντροπή, μόνο με την ευγενική ντροπή των εραστών.
Κάποτε είχα πολύ μεγάλη θλίψη θαμμένη βαθιά μέσα μου.
Την προσκάλεσα να βγει έξω για να παίξει.
Εκλαψα ωκεανούς, τόσο που τα δάκρυα μου στέγνωσαν, που οι εσωτερικές αποθήκες μου άδειασαν από δάκρυα.
Και εκεί ακριβώς βρήκα τη χαρά. Ακριβώς στον πυρήνα της λύπης μου.
Ηταν τόσο σπαρακτικό που με έμαθε πώς να αγαπώ.
Κάποτε είχα άγχος, έναν νου που δεν σταματούσε ποτέ.
Σκέψεις που ποτέ δεν θα ήταν σιωπηλές.
Και έτσι σταμάτησα να προσπαθώ να τις κάνω να ησυχάσουν.
Και καθώς έβγαινα από τον νου μου έπεσα και πάτησα τη γη. Τη λάσπη.
Εκεί που κρατήθηκα γερά σαν δέντρο ακλόνητο, ασφαλές.
Κάποτε ο θυμός έκαιγε στα βάθη μου.
Προσκάλεσα τον θυμό να βγει έξω, στο φως του εαυτού μου.
Ενιωσα τη συγκλονιστική του δύναμη.
Αφησα την καρδιά μου να χτυπήσει δυνατά και το αίμα μου να κυλήσει με μανία.
Και τελικά άκουσα τη φωνή του.
Φώναξε: Δείξε άγριο σεβασμό στον ιερό εαυτό σου τώρα.
Πες την αλήθεια σου με πάθος. Πες όχι όταν εννοείς όχι.
Περπάτα στο μονοπάτι σου με θάρρος. Μην αφήνεις κανέναν να μιλάει για σένα.
Ο θυμός έγινε ένας ειλικρινής φίλος.
Ενας αληθινός οδηγός.
Ενα πανέμορφο άγριο παιδί.
Κάποτε η μοναξιά έκοβε βαθιά.
Προσπάθησα να ξεγελάσω τον εαυτό μου, να τον ναρκώσω.
Ετρεχα σε ανθρώπους και μέρη και πράγματα.
Προσποιήθηκα ότι ήμουν ευτυχισμένος.
Σύντομα όμως δεν μπορούσα να τρέξω άλλο.
Και βυθίστηκα στην καρδιά της μοναξιάς.
Και πέθανα και γεννήθηκα ξανά σε μια εξαίσια μοναξιά και ησυχία.
Και αυτό με συνέδεσε με όλα τα πράγματα.
Ετσι δεν ήμουν μόνος αλλά ένα κομμάτι από την ατελείωτη Ζωή,
η καρδιά μου ενωμένη με όλες τις άλλες καρδιές της Ζωής.
Κάποτε έτρεξα μακριά από δύσκολα συναισθήματα.
Τώρα είναι οι σύμβουλοί μου, οι φίλοι μου, οι έμπιστοί μου
και όλοι έχουν ένα σπίτι μέσα μου και όλοι ανήκουν εκεί.
Είμαι ευαίσθητος, μαλακός, εύθραυστος,
τα χέρια μου τυλίγονται γύρω από όλα τα εσωτερικά παιδιά μου.
Και μέσα στην ευαισθησία μου ανακαλύπτω δύναμη.
Και μέσα στην ευθραυστότητά μου, μια ακλόνητη Παρουσία.
Στα βάθη των πληγών μου,
σε αυτό που είχα ονομάσει σκοτάδι,
ανακάλυψα ένα φλεγόμενο φως που με καθοδηγεί τώρα στη μάχη.
Εγινα πολεμιστής όταν γύρισα προς τον εαυτό μου.
Και άρχισε να με ακούει.
JEFF FOSTER
Μετάφραση - απόδοση: Ραφαηλίδης Μηνάς / Sankalpa Yoga Center
Comments