Εχεις ακούσει την έκφραση «οι ιστοί μας αποθηκεύουν τα θέματά μας»; Τα σώματά μας θυμούνται κάθε πτώση μας στην παιδική ηλικία, κάθε χτυπημένο γόνατο, κάθε θυμωμένη λέξη που εκτοξεύθηκε με βία προς εμάς, κάθε τραύμα και κακοποίηση που υποστήκαμε, όπως και κάθε αγαπημένη ζεστή αγκαλιά και κάθε χαρούμενη περίσταση. Στον βελονισμό και στην αρχαία κινεζική ιατρική είναι γνωστό ότι οι πνεύμονές μας αποθηκεύουν τη θλίψη μας.
Κατά τη διάρκεια αυτής της πανδημίας πολλά συναισθήματα ήρθαν στην επιφάνεια, όχι μόνο θλίψη. Κάποιοι από εμάς αισθανθήκαμε σαν να μας έβαλαν σε μια τραμπάλα από την οποία δεν μπορούσαμε να κατεβούμε _ μεταξύ χαράς, ευγνωμοσύνης και δημιουργικότητας από τη μία και θυμού, απώλειας, λύπης, προδοσίας, σύγχυσης και απομόνωσης, από την άλλη, από τη μια μέρα στην άλλη ή και από το ένα λεπτό στο άλλο.
Η θλίψη κυριάρχησε, μια θλίψη πολύ παλιά, μπλοκαρισμένη, αδρανής, σε κατάσταση ύπνωσης, ίσως και σε ολόκληρη τη ζωή μας. Είναι μια θλίψη που βγήκε στην επιφάνεια τα περασμένα χρόνια με μια σειρά μικρών ή μεγάλων εκρήξεων και έφτασε στο σημείο βρασμού της τις περασμένες εβδομάδες. Μασκαρεμένη ως θυμός, μίσος ή σύγχυση, αλλά πάντα μια συντριπτική αίσθηση θλίψης. Το νιώθεις;
Θλίψη από τον πλανήτη Γη: οι πετρελαιοκηλίδες, τα υπό εξαφάνιση ζώα, τα υπό εξαφάνιση δάση, η κλιματική αλλαγή.
Θλίψη για το έντονο χάσμα μεταξύ των ανθρώπων: φιλελεύθεροι εναντίον συντηρητικών, ρατσισμός, τρομοκρατία, σεξισμός και άλλες μορφές καθαρού μίσους εναντίον της άλλης ανθρώπινης ύπαρξης.
Η προσωπική μας θλίψη: οι αποτυχίες μας, οι πληγές που έχουμε προκαλέσει στους άλλους, οι απώλειές μας, οι ανεξήγητες στιγμές δυσφορίας μας για όλα.
Η λίστα είναι μακρά. Η θλίψη είναι δική μου. Η θλίψη είναι δική σου. Η θλίψη είναι του καθενός από εμάς. Είναι η θλίψη της ανθρωπότητας που ο ιός μας έκανε να τη δούμε. Η ερώτηση ξαφνικά μετατράπηκε: Τολμάμε να ανοίξουμε τον εαυτό μας στην ένταση αυτής της θλίψης ή θα αρχίσουμε πόλεμο μαζί της; Θα συνεχίσουμε να την αγνοούμε κρύβοντάς την κάτω από το χαλί; Θα καταρρεύσουν οι πνεύμονες της ανθρωπότητας κάτω από αυτή την ένταση ή θα καταφέρουμε να παραδοθούμε, να επιτρέψουμε, να νιώσουμε, να αλλάξουμε;
Πρέπει να θεραπεύσουμε τα συλλογικά τραύματα και τις συλλογικές πληγές μας, για τη δική μας επιβίωση. Πρέπει να αρχίσουμε να γεφυρώνουμε τα μεγάλα φράγματα που έχουν ανυψωθεί χωρίζοντας τις καρδιές μας. Πρέπει να αρχίσουμε να δίνουμε προσοχή στη γλυκιά Μητέρα μας.
Και όλο αυτό αρχίζει με τη θεραπεία της προσωπικής μας θλίψης, του προσωπικού μας τραύματος, της προσωπικής μας βαθιάς πληγής. Ξεκινάει με την επανάσταση του να αγαπάς ακόμα πιο βαθιά τον εαυτό σου. Ξεκινάει με το να είμαστε πλήρως παρόντες μέσα στις καρδιές μας. Ξεκινάει με μια ήρεμη μακριά αναπνοή ως τα βάθη των πνευμόνων μας, μια αναπνοή ευγνωμοσύνης, αγάπης και χαράς, μια αναπνοή που κρατά στα μάγουλά της με τρυφερότητα και αποδοχή την παρούσα λύπη την παρούσα στιγμή.
Η θλίψη ξετυλίγεται σε μια αλυσίδα αναπνοών δημιουργώντας χώρο για αλλαγή και γνωρίζοντας καλά ότι πολλά κομμάτια μέσα μας θα συνεχίσουν να αντιστέκονται. Δεν είναι εγκατάλειψη και οπισθοχώρηση όταν επιστρέφουμε στον παλιό τρόπο, στα παλιά μοτίβα και συνήθειες. Είναι η επιστροφή σε αυτόν τον χώρο ανάμεσα στα στήθη μας που κρατά τη γνώση, την αποδοχή, τη συμφιλίωση. Είναι η εμπιστοσύνη και η παρουσία της προσγείωσης στο σώμα μας, στους πνεύμονές μας, στις καρδιές μας. Η επιβίωσή μας εξαρτάται από το αν θα επιτρέψουμε ή όχι σε μας τους ίδιους να νιώσουμε, να κατανοήσουμε και να θεραπεύσουμε τη θλίψη μας.
Μετάφραση - απόδοση: Μηνάς Ραφαηλίδης / Sankalpa Yoga Center
Comments